Troubles in Tokio

Ik dacht dat ik zo voorbereid was. Het enige dingetje wat wel handig was geweest, was de pincode van m'n creditcard opschrijven of onthouden! 

Maar het begon eigenlijk al op de airport van Narita. We hadden voor de security check een app gedownload met de aangifteformulieren dat we niet van plan waren om 'verboden objecten of obsceniteiten' mee Japan in te nemen. Netjes met een QRcode door de checks heen, easy peasy toch? Tot er in Gerard z'n paspoort een nul of een O verwisseld was. Dus ik stond even in de aankomsthal helemaal alleen.. 

Toen dat geregeld was, haalden we de wifibox op dat zonder al teveel moeite ging. En toen.. Kaartjes voor de trein om met een uurtje in Tokio uit te stappen. Een gewone pinpas doet het hier vaak niet, dus een creditcard was een uitstekend idee. Moet je alleen wel de code weten. Oeps.. Gelukkig viel dit ook te omzeilen, en konden we toch met de trein mee. Die suisde door het Japanse landschap met rijstvelden, en hoe dichter we bij Tokio kwamen, de huizen en de enorme flatgebouwen. Ik zou nooit postbode willen zijn in Tokio! 

Onder het genot van een maaltijdsalade (weet niet of deze helemaal kwalificeerden als bentobox), besloten we een taxi naar het hotel te nemen om in ieder geval van onze grote koffers af te zijn. Lachen trouwens, de receptionist die onze koffers aannam, merkte ineens mijn sushi koffer op en noemde die 'cute' 😂

Daarna nog even wat rondgelopen in de stad, in een groot park. Wat me hier enorm opvalt, zijn de ontzettend schone straten. Niemand gooit hier z'n rommel van zich af, en dat is te zien. Of juist niet eigenlijk 😉

Morgen gaan we, als we zijn bijgekomen van de jetlag (die we toch echt wel een beetje hebben na 14 uur vliegen en het bedroevende slaaptekort wat daarbij komt kijken), op pad naar de Tokio Skytree. GoPro ligt in de oplader, en er is mooi weer voorspeld. 

Tot de volgende blog!