Home sweet home!

Vrijdagochtend 9 juni om 8:00 uur ging de wekker in Tokio. Nog even één keertje omdraaien en dan hup, eruit. Ik had m'n koffer al helemaal ingepakt, alleen nog de laatste dingen die ik nog nodig had. Daarna nog een laatste check, echt niks vergeten? Nee, niks vergeten. Beneden in de lobby konden we de kamerkaartjes in een brievenbus gooien, en daarna door de miezerregen op pad voor ontbijt. We kwamen bij een koffietentje waar we een sandwich en een kop koffie naar binnen werkten, en toen was het nog een klein stukje lopen naar het park van Shinjuku. 

Een prachtig, supergroen park waar een serene rust hing die in het stadgedeelte ver te zoeken is (met dank aan de vele karaoke bars en cafés). We liepen daar een kas binnen met tig verschillende soorten bedreigde planten- en bloemensoorten. Toen we daar uit waren, liepen we nog een vrij grote ronde door het park (en hee, ook deze dag weer de 10.000 stappen aangetikt, yes!) en ook hier viel weer op; het is zó schoon. Nergens blikjes, papiertjes, sigarettenpeuken of andere troep op de grond. Opvallend is ook dat er weinig tot geen vuilnisbakken staan, dus het is echt 'take your trash home'.

Na het rondje park liepen we weer terug richting stad, en hebben we daar nog een deel van onze overgebleven yen (Japan is echt een land met veel contant geld) gespendeerd aan wat grijpautomaten en een potje Mario Kart. Geen succes gehad bij de grijpautomaten, maar ik heb met Mario Kart Gerard wel mooi verslagen! Nu kan ik natuurlijk opscheppen over 'skills', maar ik wijt het stiekem toch aan een potje beginnersgeluk.

Onze grote koffers konden we toen ophalen bij de receptie van het hotel, zodat we er niet mee hoefden te zeulen. We haalden ze op, en gingen toen voor ons hotel wachten op onze taxi. Die kwam tien minuten vroeger dan afgesproken. De rit naar het vliegveld ging voorspoedig, na iets meer dan een uurtje stapten we uit op Narita Airport. Omdat we nog erg vroeg waren, konden we bagage nog niet inchecken dus we gingen eerst wat eten. En wat doe je als je nog maar één kans hebt om in Japan te eten? Juist, nog even die ene garnalenburger van de McDonald's proberen. De McD's was zelf erg klein, dus we namen de menu's mee en vonden ergens een zitplekje waar we relaxt konden eten. Nadat we 't op hadden en alles gescheiden hadden weggegooid (de Japanners zijn daar dol op, als er vuilnisbakken zijn, staan er vaak drie of vier bakken naast elkaar om dingen in weg te gooien), liepen we terug naar de immens grote hal en konden we gelukkig de koffers inchecken. Toen we zelf ook door de security waren, begon het lange wachten. Er was wel een lounge met relaxte stoelen, dus daar hebben we in gehangen.

We wisten dat we een tussenstop zouden hebben op Seoul, maar we dachten 'passagiers eruit, erin, engine check en tanken en weer verder'. Nee dus. Na twee uurtjes in het vliegtuig werd omgeroepen dat iedereen eruit en door de security moest in verband met de voorschriften. Wel een beetje balen, want ik had nog een kwartier over van de film die ik zat te kijken. Nouja, op naar de security. Japan had me ook laten gaan, dus wat kon er mis gaan?!

Ik had mijn vest aan die ik had meegenomen, en daarin zat m'n paspoort, telefoon met boarding pass en m'n GoPro. In de gauwigheid gooide ik die laatste in m'n tas in de rij voor die security. Ik was na Gerard aan de beurt, dus ik mikte m'n tas en vest in de grijze bak. De douanier vroeg aan me; "Do you have any electronic devices in your bag?"  "No, just headphones". Binnen no-time kwam de grijze bak aan de andere kant van de scan er weer uit, en moest ik door het poortje lopen die bij iedereen afging, dus bij mij ook. Ik werd opzij gebonjourd, waar een vrouw met een metaaldetectortje even scande. Ze zag m'n ketting, dus ik mocht toen doorlopen. En op het moment dat Gerard en ik de roltrap op stapten om naar de transfer gate te gaan, realiseerde ik me dat m'n GoPro in m'n tas zat. Een electronic device. En ik had ontkend. 

Na ruim anderhalf uur op Seoul Incheon te hebben doorgebracht (waar niks te beleven was omdat alle winkels al dicht waren of dicht gingen), mochten we terug het vliegtuig in. Gerard en ik hadden afgesproken dat hij op de terugreis in de windowseat mocht, en ik de middle seat zou nemen. Naast ons zat een dame van ik denk Scandinavische afkomst. En toen begon de lange vlucht terug naar Schiphol. Ik had me best wel een beetje voorgenomen om niet echt te slapen, maar ik heb toch een paar keer kort m'n ogen dicht gehad. Ook heb ik wat films zitten kijken, net als op de heenweg. Anders dan op de heenweg, wisten we nu ongeveer wat ons te wachten stond, maar zo'n lange vlucht is toch niet niks. Ik vond de laatste twee uur wel het zwaarst, via het beeldscherm kon je volgen waar het vliegtuig vliegt, en dan zie je dat je rond Praag zit en is Duitsland al in zicht.

Al met al ging het toch voorspoedig en landden we zaterdagochtend rond 05:10 uur. We hoefden niet heel lang te taxiën, en toen mochten we eruit. Op naar huis! De bagage was gelukkig ook goed aangekomen. En ik dacht dus een vrij unieke koffer te hebben, maar we tilden een donkerblauwe koffer met sushi en kommetjes rijst van de band af die toch niet van mij bleek te zijn. Dus hup, die snel weer terug de band op en toen kwam gelukkig echt mijn koffer van de band. Die van Gerard ook, dus we konden naar de exit. M'n vader was zo lief om ons op te halen, dus we stapten in de Taxi B-Max op naar Uithoorn en Alphen aan den Rijn.

En toen, zaterdagochtend 10 juni rond 05:45 uur, stak ik m'n huissleutel in de voordeur en ben ik weer thuis bij Joost en de katjes. Ik heb ze vreselijk gemist, maar ik ben zo ontzettend blij dat ik deze mooie reis heb mogen maken. We hebben fantastische dingen gezien, gedaan, gegeten en ontiegelijk veel gelopen. Maar zoals het klokje thuis tikt..